Rusland: Reis en aankomst
23 december 2013 - Vyborg, Rusland
De reis en aankomst
Temperatuur: 1 à 0 graden Celsius
Weer: storm
Reisgenoten: Sonja (vriendin), Ronald (vader Sonja), Franja (moeder Sonja)
Stemming: moe en cultuurgeschokkeerd, maar blij.
We vertrokken om 19:30 vanaf Schiphol met Finnair. Het vliegtuig was wel gewoon comfortabel, maar eerst doorstonden we ware doodsangst omdat we dachten dat we niks te eten zouden krijgen! Nadat we een uur hadden gepraat over hoe gierig die Finnen wel niet waren werden we gered: we kregen eten! Behalve dat kleine dingetje was de vlucht naar Helsinki heel soepel met een prachtig uitzicht vanuit het vliegtuig op de lichtgevende steden...
Om 23:30 lokale tijd kwamen we in Helsinki aan. (Tijdsverschil 2 uur) We kregen een soort van privébus met een chagrijnige chauffeur en we reden door het donker naar Rusland. Het was dus zo stil en donker! Er zijn daar veel minder steden en alleen maar bomen.. Het was best een groot busje en we hadden allemaal een privébank :) na 2 uur kwamen we bij de grens aan. Een paar ongelooflijk chagrijnig kijkende mannen bekeken onze paspoorten en we konden doorlopen. Dat ging behoorlijk soepel eigenlijk. Maar hoe zou dat bij de Russen gaan? Na een kwartier rijden met een Russisch mannenkoor op de achtergrond kwamen we bij de Russen aan. En inderdaad, dit was andere koek.. Ten eerste had iedereen zo'n gekke Russische muts op hun hoofd wat meer weg heeft van een kat of een wasbeer, ten tweede moesten we allemaal papieren invullen zodat ze (waarschijnlijk) ons hele leven kunnen uitzoeken. Nadat onze papieren uitvoerig werden gecheckt door een norse vrouw moest de wagen een controle ondergaan. Één van de mannen scheen met een zaklantaarn onder onze stoelen en in de kofferbak. Toen werden we goedgekeurd en reed weer één van de mannen met ons mee naar het einde van de douane. Onze koffers werden helemaal genegeerd. Onbewust moest ik aan de film 'We're the millers' denken. Die film waarbij een drugskoerier een nep gezin samenstelt om met een paar kilo marihuana de Mexicaanse grens over te komen.. Dit hier werkte exact hetzelfde, ik had een paar wapens mee Rusland in kunnen smokkelen vanuit Finland. En als je dan aan de reputatie van Rusland denkt... Na weer anderhalf uur rijden kwamen we aan bij het huis waar we zouden gaan slapen. Een vriendin van Franja, Julia, had het huis met haar mak gehuurd en wij konden er een paar dagen gaan slapen :) het huis zelf was klein, bijna meubelloos en met een paar matrassen op de vloer... Ik had me voorbereid op de bekende communistenflats, maar nog steeds was ik geschockeerd.. Hoe konden mensen zó leven? Aan de wc en badkamer maak ik niet al te veel woorden vuil, maar jullie moeten weten dat het wel schoongemaakt was. (Maak jullie geen zorgen ik loop geen enge ziekte op). Julia en haar man haalden meteen de Wodka erbij (Jaaaa het is allemaal waar van die Wodka) en schonken de lege glaasjes van de volwassenen meteen weer in, haha. Om 05:30 lokale tijd (3 uur tijdsverschil) doken Sonja en ik onze matrasjes op de grond in terwijl de volwassenen gezellig doorgingen. De volgende dag werd ik wakker met pijn in mijn rug en was de fles Wodka voor driekwart leeg
Temperatuur: 1 à 0 graden Celsius
Weer: storm
Reisgenoten: Sonja (vriendin), Ronald (vader Sonja), Franja (moeder Sonja)
Stemming: moe en cultuurgeschokkeerd, maar blij.
We vertrokken om 19:30 vanaf Schiphol met Finnair. Het vliegtuig was wel gewoon comfortabel, maar eerst doorstonden we ware doodsangst omdat we dachten dat we niks te eten zouden krijgen! Nadat we een uur hadden gepraat over hoe gierig die Finnen wel niet waren werden we gered: we kregen eten! Behalve dat kleine dingetje was de vlucht naar Helsinki heel soepel met een prachtig uitzicht vanuit het vliegtuig op de lichtgevende steden...
Om 23:30 lokale tijd kwamen we in Helsinki aan. (Tijdsverschil 2 uur) We kregen een soort van privébus met een chagrijnige chauffeur en we reden door het donker naar Rusland. Het was dus zo stil en donker! Er zijn daar veel minder steden en alleen maar bomen.. Het was best een groot busje en we hadden allemaal een privébank :) na 2 uur kwamen we bij de grens aan. Een paar ongelooflijk chagrijnig kijkende mannen bekeken onze paspoorten en we konden doorlopen. Dat ging behoorlijk soepel eigenlijk. Maar hoe zou dat bij de Russen gaan? Na een kwartier rijden met een Russisch mannenkoor op de achtergrond kwamen we bij de Russen aan. En inderdaad, dit was andere koek.. Ten eerste had iedereen zo'n gekke Russische muts op hun hoofd wat meer weg heeft van een kat of een wasbeer, ten tweede moesten we allemaal papieren invullen zodat ze (waarschijnlijk) ons hele leven kunnen uitzoeken. Nadat onze papieren uitvoerig werden gecheckt door een norse vrouw moest de wagen een controle ondergaan. Één van de mannen scheen met een zaklantaarn onder onze stoelen en in de kofferbak. Toen werden we goedgekeurd en reed weer één van de mannen met ons mee naar het einde van de douane. Onze koffers werden helemaal genegeerd. Onbewust moest ik aan de film 'We're the millers' denken. Die film waarbij een drugskoerier een nep gezin samenstelt om met een paar kilo marihuana de Mexicaanse grens over te komen.. Dit hier werkte exact hetzelfde, ik had een paar wapens mee Rusland in kunnen smokkelen vanuit Finland. En als je dan aan de reputatie van Rusland denkt... Na weer anderhalf uur rijden kwamen we aan bij het huis waar we zouden gaan slapen. Een vriendin van Franja, Julia, had het huis met haar mak gehuurd en wij konden er een paar dagen gaan slapen :) het huis zelf was klein, bijna meubelloos en met een paar matrassen op de vloer... Ik had me voorbereid op de bekende communistenflats, maar nog steeds was ik geschockeerd.. Hoe konden mensen zó leven? Aan de wc en badkamer maak ik niet al te veel woorden vuil, maar jullie moeten weten dat het wel schoongemaakt was. (Maak jullie geen zorgen ik loop geen enge ziekte op). Julia en haar man haalden meteen de Wodka erbij (Jaaaa het is allemaal waar van die Wodka) en schonken de lege glaasjes van de volwassenen meteen weer in, haha. Om 05:30 lokale tijd (3 uur tijdsverschil) doken Sonja en ik onze matrasjes op de grond in terwijl de volwassenen gezellig doorgingen. De volgende dag werd ik wakker met pijn in mijn rug en was de fles Wodka voor driekwart leeg
